ผลงานทางวิชาการของฉัตรบงกช ศรีวัฒนสาร

                                        การใช้เครื่องประดับตกแต่งร่างกายของคนไทยสมัยกรุงศรีอยุธยาในจดหมายเหตุของชาวต่างชาติ เช่น ในจดหมายเหตุของลาลูแบร์ได้กล่าวถึงว่า “ชาวสยามสวมแหวนที่นิ้วท้ายๆ คือ นิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อย ของมือทั้งสอง  และสมัยนิยมอนุญาตให้สอดสวมได้มากวงเท่าที่จะมากได้ เขาอาจปลงใจซื้อแหวนเพชรก็ได้ ในราคาถึงวงละครึ่งเอกิว (เอกิวหนึ่งมีค่าเท่ากับ 3 ปอนด์) พวกผู้ชายไม่รู้จักใช้สร้อยประดับคอของตนหรือของภรรยาเลย แต่ผู้พวกผู้หญิงและเด็กๆทั้งสองเพศรู้จักการใช้ตุ้มหู ตามปรกตินั้นตุ้มหูมีรูปร่างเหมือนอย่างลูกปัวร์ ( poire  ลูกแพร์) ทำด้วยทองคำ เงิน หรือ กะไหล่ทอง เด็กหนุ่มเด็กสาวลูกผู้ดีสวมกำไลข้อมือ แต่จะสวมถึงอายุ 6 หรือ 7 ขวบเท่านั้น แล้วยังสวมกำไลที่แขนและที่ขาอีกด้วย เป็นกำไลวง (ก้านแข็ง) ทำด้วยทองคำหรือกะไหล่ทอง” นอกจากเครื่องประดับนานาชนิด ดังกล่าวแล้ว ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ยังมีผู้นิยมนำเหรียญต่างๆมาใช้เป็นเครื่องประดับแต่งตัวให้เด็กอีกด้วย เป็นเหตุให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวต้องมีพระบรมราชโองการให้ประกาศห้ามเมื่อ วันพฤหัสบดีขึ้น 4 ค่ำ เดือน 7 ปีมะเส็งนพ